ΤΡΟΠΟΙ ΣΚΟΠΕΥΣΗΣ

Τέσσερις μέθοδοι σκόπευσης για το κυνήγι.

1. Swing-Τhrough –Σάρωση από πίσω
Κατά την μέθοδο αυτή  τοποθετούμαστε πίσω από τον κινούμενο στόχο, κινούμαστε και φτάνουμε τον στόχο , τον προσπερνάμε και τραβάμε τη σκανδάλη χωρίς να σταματήσουμε  την κίνηση .

2. Point & Swing – ή Pull away - Eπάνω και μπροστά
Με τον τρόπο αυτό στρέφουμε το όπλο κατευθείαν πάνω στον στόχο , τον παρακολουθούμε για ελάχιστο διάστημα και στη συνέχεια επιταχύνουμε την κίνηση , προσπερνάμε τον στόχο και πυροβολούμε ενώ συνεχίζουμε την κίνηση και μετά τον πυροβολισμό.
3. Sustained Lead – Maintained Lead -Σταθερή παρακολούθηση μπροστά-σταθερή προσκόπευση.
Πρόκειται για μέθοδο που διαφέρει ριζικά απο τις δύο προηγούμενες . Εδώ βλέπουμε την προσκόπευση, και πρέπει να είμαστε σε θέση να την υπολογίζουμε ανάλογα με την απόσταση και την ταχύτητα.Με αυτή την μέθοδο σκοπεύουμε μπροστά από τον στόχο κινούμαστε κατά την πορεία του στόχου, πάντα προηγούμαστε και πυροβολούμε συνεχίζοντας την κίνηση και μετά τον πυροβολισμό. Υπάρχει και μια παραλλαγή της Maintained lead όπου πριν γίνει η επώμιση ο στόχος έχει ήδη μπεί στο στάδιο του εντοπισμού , γίνεται ο υπολογισμός της προσκόπευσης και παρακολούθησης με τη μύτη της κάννης όσο το κοντάκι βρίσκεται κάτω απο τη μασχάλη ή στο ύψος της ζώνης, και στη συνέχεια πάντα παρακολουθώνουτας ολοκληρώνεται η επώμιση και σύρεται η σκανδάλη. Φυσικά όλα αυτά γίνονται με μία κίνηση ομαλή και ψύχραιμη με φυσική ροή.

4. Point Shooting – Bολή μπροστά από τον στόχο.
Η τέταρτη μέθοδος είναι και η μέθοδος που απαιτεί την μεγαλύτερη ικανότητα και εμπειρία αφού χρησιμοποιείται σε περιπτώσεις που ο χρόνος πιέζει αποφασιστικά.
Εδώ γρήγορα επωμίζουμε σκοπεύοντας το σημείο που υπολογίζουμε ότι θα περάσει ο στόχος και ρίχνουμε γρήγορα. Κάποιοι την κατατάσσουν ως υποπερίπτωση της Maintained Lead.

-Σε όλες τις μεθόδους η σκόπευση και η προήγηση γίνονται με το ένστικτο. Τις στιγμές αυτές δεν είμαστε σε θέση να μετράμε ταχύτητες, γωνίες και εκατοστά.
Εμπιστευόμαστε τη γρήγορη εκτίμηση του ματιού μας και την φυσική μας αίσθηση του χώρου και της απόστασης.
Υπάρχουν όμως και κάποια δεδομένα που δεν πρέπει να μας διαφεύγουν.
Η ταχύτητα του στόχου μπορεί να είναι 60-70χλμ/ώρα ενώ η ταχύτητα της βολής είναι 290-320μέτρα/δευτερόλεπτο. Με άλλα λόγια υπερέχουμε συντριπτικά έναντι του στόχου. Αρκεί να το εκμεταλλευτούμε σωστά.

-Η προσκόπευση (προήγηση) που θα εφαρμόσουμε στα 20μέτρα είναι 65-75 εκ. μπροστά από τον στόχο για ένα όπλο που κινείται στην ταχύτητα του κινούμενου στόχου.
Για θηράματα σε αποστάσεις άνω των 35 μέτρων , η προσκόπευση είναι μεγαλύτερη απο 2 μέτρα και πρέπει να υποθέτουμε ότι τα σκάγια μας έχουν χάσει  ταχύτητα.
Σε αποστάσεις πάνω από 40μ ίσως τα σκάγια μας να κάνουν ένα ολόκληρο δευτερόλεπτο μέχρι να πλήξουν τον στόχο. Αυτό σημαίνει κάποια μέτρα προσκόπευση. Ίσως πάνω απο 3 μέτρα.

Η ΕΓΚΥΜΟΣΥΝΗ ΚΑΙ Ο ΤΟΚΕΤΟΣ ΤΟΥ ΣΚΥΛΟΥ – ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΚΑΙ ΕΠΙΠΛΟΚΕΣ

Η εγκυμοσύνη του σκύλου διαρκεί 61 – 63 μέρες. Πρόωρος τοκετός κατά 1 ή 2 μέρες θεωρείται φυσιολογικός και δεν θα πρέπει να σας ανησυχήσει, δεδομένου φυσικά ότι η γενική υγεία του ζώου είναι καλή.

Καθώς η η στιγμή της γέννας πλησιάζει, ο σκύλος φτιάχνει μια φωλιά με ότι βρει διαθέσιμο. Είναι λοιπόν καλό να παρέχουμε στο σκύλο μας ένα άνετο καλαθάκι με πολλές εφημερίδες ή παλιά υφάσματα τις μέρες αυτές. Αν δεν υπάρχει κάτι διαθέσιμο, πιθανότατα θα αρχίσει να σκάβει το χαλί ή το πάτωμα! Όταν παρατηρήσετε τέτοιου είδους συμπεριφορά, έχετε υπόψην σας ότι ο τοκετός θα ακολουθήσει σε 2 με 3 μέρες.

Άλλα χαρακτηριστικά σημάδια που υποδηλώνουν ότι η γέννα θα επέλθει σύντομα, είναι η εμφανής αύξηση του μεγέθους των μαστών, λόγω της αύξησης του μητρικού γάλακτος και η πτώση της θερμοκρασίας του σώματος. Ένα εικοσιτετράωρο πριν τη γέννα, η θερμοκρασία πέφτει κατά 1 βαθμό Κελσίου περίπου. Καθώς η γέννα πλησιάζει, εκκρίσεις παρουσιάζονται στην κολπική περιοχή, οι οποίες στη συνέχεια αποκτούν πρασινωπό χρώμα. Αν οι εκκρίσεις είναι καφέ ή έχουν άσχημη μυρωδιά, επικοινωνήστε αμέσως με τον κτηνίατρό σας.

Όταν η γέννα αρχίσει, ο σκύλος φαίνεται σε πρώτο στάδιο να είναι πολύ ανήσυχος και νευρικός. Κατά το δεύτερο στάδιο, οι συσπάσεις αρχίζουν. Από τη στιγμή που αρχίζουν οι συσπάσεις και αν όλα πάνε φυσιολογικά, μέσα σε τρεις ώρες θα πρέπει να αρχίσει ο τοκετός. Αν δεν γεννηθεί κανένα κουταβάκι εντός 3 ωρών, επικοινωνήστε με τον κτηνίατρό σας. Πιθανότατα, ο σκύλος θα χρειαστεί τη βοήθεια του ειδικού για να φέρει σε πέρας τον τοκετό.

Το κουταβάκι μπορεί να γεννηθεί με τρεις τρόπους :

1. Πρώτα εμφανίζεται το κεφάλι και τα πόδια.

2. Πρώτα εμφανίζονται τα πισινά πόδια και η ουρά.

3. Πρώτα εμφανίζεται ο γλουτός του ζώου (καπούλι), με τα πισινά πόδια διπλωμένα κάτω από το κορμί. Στην περίπτωση αυτή, και να πρόκειται για μικρό σκύλο, είναι πιθανόν να υπάρξουν επιπλοκές. Συμβουλευτείτε τον κτηνίατρό σας.

Είναι σημαντικό να είσαστε παρών κατά τη διάρκεια του τοκετού. Στην περίπτωση που υπάρξουν επιπλοκές, πρέπει να είσαστε σε θέση να τις αναγνωρίσετε και να τις χειριστείτε αν αυτό είναι δυνατόν. Τα παρακάτω είναι πιθανά ενδεχόμενα κατά τη διάρκεια του τοκετού ενός σκύλου και χρήσιμες συμβουλές για το πως να τις αντιμετωπίσετε :

Το κουταβάκι έχει βγει μέχρι τη μέση, ενώ το υπόλοιπο σώμα φαίνεται να είναι σφηνωμένο στον κόλπο της μητέρας

Με μια καθαρή πετσέτα τυλίξτε το κουταβάκι και τραβήξτε το σταθερά αλλά απαλά προς τα έξω, με κλίση ελαφρώς προς τα κάτω. Συνεχίστε μέχρι το κουταβάκι να γεννηθεί. Αν δεν μπορέσετε να το τραβήξετε, καλέστε αμέσως τον κτηνίατρό σας.

Η μητέρα δεν καθαρίζει το κουταβάκι μετά τη γέννα

Το κουταβάκι γεννιέται τυλιγμένο στην εμβρυική μεμβράνη. Αν η μητέρα δεν το καθαρίσει, κινδυνεύει να πεθάνει από ασφυξία. Βάλτε το κουταβάκι σε μια καθαρή πετσέτα και τραβήξτε τη μεμβράνη αμέσως. Αποτελείται από πολλά στρώματα. Συνεχίστε να την τραβάτε, μέχρι να μην καλύπτει πλέον το κουταβάκι. Έπειτα, η μεμβράνη θα συγκεντρωθεί γύρω από τον ομφάλιο λώρο. Σε καμία περίπτωση μην τραβήξετε τον ομφάλιο λώρο.

Σκουπίστε τα υγρά από τα ρουθούνια και το στόμα του κουταβιού και τρίψτε το σώμα του με ζωηρές κινήσεις για να αρχίσει να αναπνέει. Αν υπάρχει βλέννα μέσα στο στόμα και τη μύτη, καθαρίστε όση περισσότερη μπορείτε με το δάκτυλό σας.

Αν το κουταβάκι συνεχίζει να μην αναπνέει, τοποθετήστε το στην παλάμη του χεριού σας, πάνω σε μια καθαρή πετσέτα, βάλτε το κεφάλι του ανάμεσα στον αντίχειρα και τα δάκτυλά σας, κρατήστε το υπόλοιπο σώμα με το άλλο σας χέρι, σηκώστε το κουταβάκι ψηλά, μέχρι το ύψος του καφαλιού σας και κατεβάστε το σταθερά προς τα κάτω. Επαναλάβετε αρκετές φορές και τρίψτε το ξανά με την πετσέτα. Μόλις το κουταβάκι αρχίσει να κινείται και να κλαίει, σταματήστε.

Χρησιμοποιείστε κλωστή για να δέσετε τον ομφάλιο λώρο, 3 cm περίπου πάνω από την κοιλιά του κουταβιού και κόψτε τον υπόλοιπο ωμφάλιο λώρο και την εμβρυική μεμβράνη.

Αφήστε το κουταβάκι με τη μητέρα του. Θα αναλάβει αυτή τα υπόλοιπα. Αν φαίνεται απρόθυμη να το φροντίσει ή αν προκύψουν οποιεσδήποτε άλλες επιπλοκές, μεταφέρτε το στον κτηνίατρο το συντομότερο.

Ξύλινο ή συνθετικό κοντάκι...?

Ηταν η πρώτη φορά που ένας μεγάλος κατασκευαστής κυνηγετικών όπλων αποφάσιζε από την αρχή -από το στάδιο της σχεδίασης- να επιλέξει το συνθετικό ως το πρώτο, ίσως το μοναδικό, υλικό κοντακιού. Αραγε η επιλογή αυτή της Benelli σηματοδοτεί μια γενικότερη στροφή προς το συνθετικό κοντάκι;

Η παραδοσιακή συνταγή του «καλού όπλου» χρησιμοποιεί δύο υλικά: το ατσάλι και το ξύλο καρυδιάς. Η επιλογή της καρυδιάς δεν είναι τυχαία, ούτε έχει σχέση με τα γνωστά «νερά» με τα οποία η φύση προικίζει μερικά κομμάτια ξύλου. Η καρυδιά τυχαίνει να συνδυάζει καλύτερα από άλλα ξύλα τη σκληρότητα, την ευκολία στο δούλεμα, το βάρος και την ελαστικότητα που απαιτείται για ένα κοντάκι όπλου...

Σίγουρα υπήρχαν -και υπάρχουν- άλλα δέντρα που δίνουν παρόμοια χαρακτηριστικά: η κερασιά, η αγριοτριανταφυλλιά, ο σφένδαμος και μερικά άλλα δέντρα, χρησιμοποιούνται ακόμη για κυνηγετικά και σκοπευτικά όπλα. Ομως, η καρυδιά παραμένει ο αδιαμφισβήτητος βασιλιάς στα κοντάκια!

Aξίες...
Εκτός από τη χρηστικότητα είναι βέβαια και τα «νερά»: τα σχήματα δηλαδή που δημιουργούνται στο ξύλο από τη χημική σύνθεση του εδάφους, την ταλαιπωρία του δέντρου και το κλίμα. Λέγεται ότι όσο πιο δύσκολα επιβιώνει ένα δέντρο, τόσο πιο εντυπωσιακά νερά βγάζει το ξύλο του. Και όπως κάθε άλλο σπάνιο πράγμα στη φύση, τα νερά αποκτούν φανατικούς θιασώτες, που τα πληρώνουν αδρά...

Ενα κομμάτι σκέτη καρυδιά, χωρίς νερά, πωλείται προς 50 ευρώ. Ενα κομμάτι ομοίων διαστάσεων με νερά που ονομάζονται εκθεσιακής ποιότητας πιάνει τα 3.000 ευρώ! Η ειρωνεία είναι ότι λειτουργικά (από την άποψη της αντοχής, της σταθερότητας, ακόμη και του αισθητού κλωτσήματος), το... σκέτο ξύλο είναι το καλύτερο. Ομως, για την ομορφιά πολλοί έχουν θυσιάσει μεγαλύτερα πράγματα από την άνεσή τους και την αντοχή του όπλου τους! Το πρόβλημα με το ξύλο επικεντρώνεται στο ότι είναι φυσικό υλικό...

Ενα φυσικό υλικό πρέπει να σταθεροποιηθεί για να δουλευτεί και να αποδώσει ένα σταθερό και αδιάσταλτο αντικείμενο. Μπορεί τα έπιπλα του σπιτιού μας να τρίζουν όταν αλλάζει ο καιρός και απορροφούν ή εκπνέουν υγρασία, το κοντάκι όμως δεν επιτρέπεται να έχει παρόμοιες ανοχές με τον μπουφέ!

Το κοντάκι πρέπει να είναι όσο το δυνατόν πιο σταθερό στις διαστάσεις του για να ταιριάζει σωστά σε μεταλλικά μέρη του όπλου και για να διατηρεί τα μέτρα του κατόχου του. Για να σταθεροποιηθεί τέλεια η καρυδιά χρειάζεται χρόνια αποθήκευσης σε κατάλληλο χώρο. Μόνο όταν το ξύλο πάψει να αλλάζει βάρος για έξι μήνες, μπορεί να θεωρηθεί σταθεροποιημένο!

Είναι προφανές ότι η αποθήκευση ξύλων για δέκα και περισσότερα χρόνια είναι δαπανηρή και επικίνδυνη υπόθεση. Πάντα ελλοχεύει ο κίνδυνος πυρκαγιάς, ή ακόμη ο κίνδυνος του απρόβλεπτου σκασίματος, όταν το κοντάκι έχει δουλευτεί στα μισά. Η μαζική παραγωγή όπλων δεν έχει καιρό για τέτοια προβλήματα, γι’ αυτό έχει αναπτύξει την τεχνητή ξήρανση που είναι μεν γρήγορη και φθηνή, αλλά δεν αποδίδει τα καλύτερα αισθητικά αποτελέσματα.

Διαφορές...
Το συνθετικό υλικό δεν αντιμετωπίζει τα προβλήματα του ξύλου. Επίσης το συνθετικό κοντάκι δεν είναι από ένα υλικό. Τα κοντάκια κατασκευάζονται από θερμοπλαστικά, από εποξικά υλικά ενισχυμένα με ίνες γυαλιού (φάιμπεργκλας), ανθρακονήματα και άλλα υλικά που εξελίσσονται σε καθημερινή σχεδόν βάση. Το πιο συχνό υλικό είναι το θερμοπλαστικό που κατασκευάζεται με καλούπια. Τα τεχνικά και οικονομικά πλεονεκτήματα είναι πολλά.

Το πλαστικό δεν αλλάζει διαστάσεις και δεν επηρεάζεται από τον καιρό γενικότερα. Επίσης το πλαστικό, όταν φτιαχτεί για έναν τύπο όπλου, εφαρμόζει χωρίς καμία πρόσθετη διαδικασία και δεν θέλει επεξεργασία από τεχνίτες. Ετσι η παραγωγή απλουστεύεται και επιταχύνεται. Είναι απλή υπόθεση να πατηθούν μερικά κουμπιά και να αρχίσει η παραγωγή όσων κοντακιών χρειάζονται, χωρίς προβλήματα αποθήκευσης και κινδύνους απώλειας...

Το πρόβλημα του συνθετικού είναι ότι δεν αλλάζει διαστάσεις τόσο εύκολα όσο το ξύλο. Ξεχνάμε το στράβωμα με ζεστό λάδι, καθώς και το ξύσιμο για να φύγει λίγο υλικό και να έλθει το κοντάκι στα μέτρα μας. Αυτό το πρόβλημα μάλλον αποφεύγεται με τα σύγχρονα κολάρα ρύθμισης του κοντακιού που τώρα βρίσκονται σε όλες σχεδόν τις καραμπίνες, παραμένει όμως για τα δίκαννα.

Ενα άλλο πρόβλημα που αναφέρουν μερικοί χρήστες είναι η αίσθηση του κλωτσήματος. Μερικοί βρίσκουν ότι το πλαστικό είναι πιο «απότομο» από το ξύλο. Κατατάσσω και τον εαυτό μου σε αυτή την ομάδα «υπερευαίσθητων», που βρίσκουν το πλαστικό... κάπως «ξύλινο». Το διαπίστωσα όταν έριξα με μια σειρά όμοιων μοντέλων, τα μισά με πλαστικό και τα άλλα μισά με ξύλινο κοντάκι.

Το άλλο θέμα είναι τα νερά. Το πλαστικό δεν έχει νερά, ενώ όσες απόπειρες έγιναν στο παρελθόν (Savage 24, Winchester 1200) να το στολίσουν με τεχνητά νερά, απέτυχαν παταγωδώς! Η τρέχουσα τακτική τείνει προς το σκούρο ματ χρώμα ή στο καμουφλάζ.

Θα κερδίσει λοιπόν το πλαστικό τη μάχη με την καρυδιά;

Η εμπειρία μετά από ένα ιδιαίτερα λασπώδες κυνήγι, δείχνει τον δρόμο. Ο φίλος μου ο Γιάννης είχε μια Beretta 1200 με συνθετικό κοντάκι. Μετά το κυνήγι πήγαμε στο κοντινό σπίτι ενός γνωστού του και έπλυνε το κοντάκι με το λάστιχο του κήπου. Σε ένα λεπτό το κοντάκι ήταν καινούργιο. Το δικό μου Browning με την ελληνική καρυδιά και τα δέκα χέρια λινέλαιο, ήθελε... μια μέρα δουλειά για να «συνέλθει». Ομως, ούτε ο Γιάννης ούτε ο γράφων θα άλλαζαν κοντάκια (μυαλά;).

Τι θα γίνει λοιπόν στο μέλλον;

Στην Αμερική έχει αρχίσει να διαφαίνεται μια τάση. Αρκετοί κυνηγοί έχουν δύο κοντάκια για τα όπλα τους. Ενα πλαστικό για σκληρά κυνήγια, όπως τα παπιά και το ορεινό κυνήγι, και ένα ξύλινο για τα πιο ήπια και... για τη βιτρίνα. Η ευκολία αλλαγής των κοντακιών σε ένα σύγχρονο όπλο, καθιστά την επιλογή ρεαλιστική. Ισως τελικά η εξέλιξη να μην είναι προς το ένα ή το άλλο, αλλά και προς τα δύο μαζί!

ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΑΤΕ;
Εφόσον υπάρχουν ακόμη κυνηγοί που επιμένουν στο ξύλο, θα έχουμε ξύλο. Είναι ενδιαφέρον πως οι σκοπευτές -μια αγορά δηλαδή που αυξάνει και που δεν έχει τις αγκυλώσεις των συντηρητικών κυνηγών- επιμένουν στο ξύλο. Οι σκοπευτές, ειδικά οι επαγγελματίες, δεν χαρίζουν κάστανα. Αν κάτι βοηθά στην αύξηση της επίδοσης, έστω και κατά ένα πιάτο, θα το υιοθετήσουν. Ομως, στην πλειονότητά τους οι σκοπευτές χρησιμοποιούν ξύλινα κοντάκια, έστω και αν δεν δείχνουν κάποια ροπή προς τα εντυπωσιακά νερά.


πηγη: www.ethnos.gr

ΚΡΟΤΟΦΟΒΙΑ

Είναι εκπληκτικό αν σκεφτεί κανείς πόσοι άνθρωποι θεωρούν ότι η καλύτερη μέθοδος να συνηθίσουν το σκύλο τους στον ήχο του πυροβολισμού είναι να πάρουν ένα μικρό κουτάβι και να ρίξουν με ένα όπλο δίπλα στο κεφάλι του για να δουν αν φοβάται! Η μέθοδος αυτή δεν είναι μόνο ανόητη, αλλά μπορεί και να δημιουργήσει πρόβλημα που δεν υπήρχε κανονικά, μέχρι που η μέθοδος αυτή το προκάλεσε. Ο ξαφνικός και αναπάντεχος δυνατός ήχος του πυροβολισμού από ένα κυνηγετικό όπλο που πέφτει πολύ κοντά στο κεφάλι του κουταβιού που δεν έχει ξανακούσει τίποτα τέτοιο, μπορεί στην πράξη να το ξετρελάνει από το φόβο και να το κάνει να αντιμετωπίζει το κάθε όπλο με φρίκη κάθε φορά που το βλέπει. Για να συνηθίσουμε λοιπόν το σκύλο στις τουφεκιές πρέπει να κάνουμε τα παρακάτω και μόνο.

Θα χρειαστείτε τη βοήθεια ενός φίλου που θα τον στείλετε γύρω στα 50 μέτρα πιο πέρα. Καθίστε δίπλα στο σκύλο, χαϊδεύοντας τον και μιλώντας του. Κάντε σήμα στο φίλο σας να ρίξει μια τουφεκιά. Παρακολουθείτε το σκύλο και ενθαρρύνετε τον. Ο σκύλος θα αντιδράσει προφανώς στον πυροβολισμό και θα στρέψε! το κεφάλι του προς την κατεύθυνση του. Κάντε σήμα στο φίλο σας να ρίξει άλλη μία ενώ ταυτόχρονα επαινείτε το σκύλο. Σιγά σιγά ο φίλος σας θα πρέπει να πλησιάζει καμιά εικοσαριά βήματα πιο κοντά πριν ξαναρίξει, αφού τον ειδοποιήσετε. Συνεχίστε μ' αυτόν τον τρόπο. Στο μεταξύ παρακολουθείτε το σκύλο προσεκτικά. Αν δείξει κάποια συμπτώματα φόβου, σταματήστε το μάθημα αμέσως κι ξαναρχίστε το μερικές μέρες αργότερα. Υπάρχουν τρεις κατηγορίες σκύλων όσον αφορά την αντίδραση στις τουφεκιές. Σ' αυτούς που δεν τις προσέχουν καν και φτάνουν με τον καιρό να σημαίνουν το σήμα για το απορτάρισμα, ο' αυτούς που εκνευρίζονται από τον ήχο και χρειάζονται πολύ περισσότερο χρόνο για να τον συνηθίσουν, ώστε στο μέλλον να μην έχουν τίποτα να φοβηθούν και σ" αυτούς που είναι δειλοί στα όπλα και των οποίων το πρόβλημα δεν μπορεί να λυθεί.

Η δειλία στα όπλα είναι κληρονομική ιδιότητα και δεν πρέπει να τη μπερδεύουμε με τη νευρικότητα και την ταραχή που δείχνουν τα σκυλιά της δεύτερης κατηγορίας. Ένας δειλός σκύλος δε θα μπορέσει ποτέ να συνηθίσει στον ήχο της τουφεκιάς και μάλιστα σε λίγο θα αναγνωρίζει και το τουφέκι σαν την αιτία του κακού και μπορεί να τρέχει να κρυφτεί ακόμα και μόλις το βλέπει χωρίς να έχει πέσει κανένας πυροβολισμός. Ένας δειλός σκύλος ή θα κουλουριαστεί στα πόδια σας ή το πιθανότερο θα τρέξει μακριά σκούζοντας φοβισμένα με την ουρά στα σκέλια μέχρι το αυτοκίνητο ή και μέχρι το σπίτι, χωρίς να δίνει καμία σημασία στις φωνές σας.

Αν θέλετε κάτι περισσότερο από ένα σκύλο για το σπίτι, δεν έχει κανένα νόημα να κρατήσετε ένα δειλό σκυλί Γι" αυτό το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να το διαφημίσετε σαν σκέτο οικιακό σκυλί και να το δώσετε σε κάποιον άλλο χωρίς να του δώσετε μαζί και το πεντιγκρή του ή αν του το δώσετε σημειώστε κάπου σε μια γωνία το λόγο που το πουλήσατε για να μην δημιουργηθεί και στο μέλλον το ίδιο πρόβλημα από τους απογόνους του. Ένας καλός οδηγός για να δείτε πόσο μπορείτε να πουλήσετε ένα κουτάβι που δεν κάνει για κυνήγι αλλά που κατά τα άλλα είναι εξαιρετικό, είναι να ρωτήσετε την τρέχουσα τιμή για τα μικρά κουτάβια και να προσθέσετε και το κόστος των εμβολιασμών του. Η τιμή που πιάνετε έτσι είναι αρκετά καλή για σας και πολύ καλή για το νέο ιδιοκτήτη που θα αποκτήσει έτσι ένα σκύλο που η εκπαίδευση του θα έχει σχεδόν ολοκληρωθεί. Αυτό ταυτόχρονα χρυσώνει και λίγο το χάπι για σας μια και τουλάχιστον έχετε ξανά ένα κεφάλαιο για να ξαναρχίσετε.

Η δειλία και η νευρικότητα στα όπλα δεν πρέπει να μπερδεύονται. Ένας νευρικός σκύλος θα το ξεπεράσει. Μια από τις καλύτερες σκύλες μου, μάλιστα την πρώτη φορά που την έβαλα να ακούσει τουφεκιά ήταν εξαιρετικά δυστυχισμένη από την όλη υπόθεση. Αν λοιπόν ο σκύλος σας φανεί ταραγμένος, τρομαγμένος ή προσεκτικός μόλις δει το όπλο σας μην υποθέσετε ότι είναι και δειλός. Κάντε λίγη υπομονή και χρησιμοποιήστε το μυαλό σας πριν αποφανθείτε ότι δεν υπάρχει ελπίδα.

Οι 10 ευχές ενός σκύλου!!

Διαβάστε τις 10 ευχές του σκύλου...
1.Κάθε στιγμή που με αφήνεις μόνο (ακόμη και για λίγο) είναι δύσκολη για
μένα. Σε παρακαλώ να το σκεφτείς αυτό πριν με υιοθετήσεις.
 
2.Μη με παραμελείς και μη με τιμωρείς πολύ σκληρά. Εσύ έχεις τη δουλειά
σου, τα χόμπι σου, τους φίλους σου - εγώ έχω μόνο εσένα.

3. Σε παρακαλώ να μου δίνεις αρκετό χρόνο για να καταλάβω τι περιμένεις από μένα.

4.Πριν με χτυπήσεις πάνω στο θυμό σου, παρακαλώ θυμήσου πως θα μου ήταν
εύκολο να σου δαγκώσω το χέρι - αλλά ποτέ δεν θα έκανα κάτι τέτοιο.

5.Σε παρακαλώ να μου μιλάς συχνά, γιατί ακόμη και αν δεν καταλαβαίνω
πάντα τι μου λες, γνωρίζω τη φωνή σου και τις αποχρώσεις της πολύ καλά.

6. Σε παρακαλώ να με αφήνεις που και που να τρέχω στην εξοχή είναι καλό και για σένα.

7.Σε παρακαλώ να είσαι γενναιόδωρος με το φαγητό μου. Έχει καλύτερη
γεύση όταν μου το προσφέρεις εσύ και είμαι πρόθυμος να δουλέψω σκληρά
γι' αυτό.

8.Εσύ και κανείς άλλος είσαι το αφεντικό μου. Σε παρακαλώ μη με
αναγκάζεις να υπακούω σε ξένους ή να τους αποδεικνύω την εξυπνάδα μου -
και μη με ταπεινώνεις μπροστά τους.


9.Σε παρακαλώ να θυμάσαι πως με τον καιρό εξελίσσομαι σε μία μοναδική
προσωπικότητα με τα δικά της χαρακτηριστικά, ελαττώματα και
συναισθήματα. Σε παρακαλώ να δεχτείς πως είναι τόσο σημαντικά για μένα,
όσο και τα δικά σου για σένα.

10. Σε παρακαλώ να με φροντίζεις όταν αρρωσταίνω και όταν γεράσω γιατί και εσύ μια μέρα θα γεράσεις.

Γιατί κυνηγαω???

Εάν ένας τρόπος ζωής συνδυάζει το τερπνό με το ωφέλιμο, την διασκέδαση με την άθληση αναντίρρητα αυτός είναι το κυνήγι .
Και όλα αυτά γιατί όταν ένας κυνηγός κυνηγάει κινείται μέσα στην ίδια την άγρια φύση και αυτομάτως μετατρέπεται σε ένα ζωντανό κομμάτι της που αντιλαμβάνεται, συμμετέχει , υφίσταται ότι συμβαίνει σ' αυτή γύρω του και όχι μόνο και το σπουδαιότερο μαθαίνει να την καταλαβαίνει !

Ο Ξενοφώντας για να αναζωπυρώσει τον πόθο των Αθηναίων για ζωή μετά τον Πελοποννησιακό Πόλεμο έγραψε το κυνηγετικό του έργο !!

Ο Λυκούργος θέσπισε την άσκηση με το κυνήγι στους Σπαρτιάτες και σε καμία περίπτωση δεν επιτρεπόταν σε ένα νεαρό να πάρει μέρος σε τραπέζι αν δεν είχε σκοτώσει ένα κάπρο στο κυνήγι !

Ο Όμηρος απέδιδε ως προσόν προς έπαινο στους ήρωες του το κυνήγι και την αγάπη γι' αυτό « αίμων θήρης » !

Σήμερα το κυνήγι όπως και πολλές άλλες αξίες έχουν καταρρακωθεί η έστω γίνεται προσπάθεια να γίνει αυτό από κάποιους που έχουν κάνει σημαία τους το χρήμα την εξουσία και έναν κόσμο γυάλινο μα επικερδή για πολυεθνικές και λαούς χωρίς ταυτότητα και κουλτούρα …….

Εδώ θα προσπαθήσω να αναφέρω παλιά κυνηγετικά κείμενα με ιστορίες και όχι μόνο από τα παλιά βιβλία , περιοδικά που μπόρεσα να βρω . Ίσως μας βοηθήσει όλους να θυμηθούμε, να νοσταλγήσουμε την παλιά εποχή της αθωότητας όσο είναι δυνατόν σήμερα και για να θυμόμαστε γιατί η λήθη είναι η αρχή του τέλους ! 

απο:www.gpeppas.gr

Η οργάνωση τηs φυσιγγιοθήκης!

Στο ξεκίνημα μιας κυνηγετικής εξόρμησης, υπάρχει συχνά ένας προβληματισμός και μία αμηχανία για το... πόσα και ποια φυσίγγια θα κουβαλήσουμε στο γιλέκο ή στη φυσιγγιοθήκη μας.

Είναι φορές μάλιστα που άλλοτε φλερτάρουμε με την «υπερβολή» κουβαλώντας δεκάδες φυσίγγια που καταπονούν το σώμα μας, και άλλοτε πέφτουμε σε ένα πέρασμα και... ξεμένουμε! Τα περισσότερα «λάθη» εκτίμησης με τα φυσίγγια γίνονται στα κυνήγια της μπεκάτσας από τη μια και της τσίχλας από την άλλη, ιδιαίτερα στο «περπατητό»...

Η... οργάνωση μιας φυσιγγιοθήκης πρέπει επίσης να απαντάει αποτελεσματικά και στο ενδεχόμενο η μέρα μας να εξελιχθεί σε ένα «μεικτό» κυνήγι ή σε απρόβλεπτες θηραματικές συναντήσεις, όπου κανείς δεν θα ήθελε να βρεθεί απροετοίμαστος... να αδράξει τις ευκαιρίες!

Ας δούμε λοιπόν τις υποθέσεις «εργασίας» που θα μπορούσαν να γίνουν...

Τσίχλες στο περπατητό...
Στο «περπατητό» της τσίχλας η φυσιγγιοθήκη πρέπει να είναι γεμάτη με ψιλά φυσίγγια, 8άρια, 9άρια ή και 10άρια ακόμη... Αν προβλέπεται μεγάλη και πολύωρη διαδρομή, μία φυσιγγιοθήκη πιθανόν να μη φτάνει! Στην περίπτωση αυτή μπορούμε να έχουμε διπλή φυσιγγιοθήκη ή και ένα σακουλάκι που περνιέται μπροστά στη ζώνη. Συνήθως παίρνει μέσα περίπου δύο κουτιά φυσίγγια (σύνολο 50). Στο «περπατητό» προτιμώ να φοράω τη ζώνη ανάποδα, δηλαδή το δέσιμο να είναι μπροστά, ενώ το σακουλάκι κρεμασμένο ανοιχτό από κάτω, ώστε να παίρνω γρήγορα τα φυσίγγια. Επιμένω να «δουλεύω» κυρίως το σακουλάκι, με τη φυσιγγιοθήκη να έχει τον ρόλο της «ρεζέρβας»... Και πάντα στο αριστερό μέρος της φυσιγγιοθήκης, τα δύο τελευταία φυσίγγια... είναι μονόβολα!

Στα μέρη μου είναι αρκετά συχνό το φαινόμενο, με τις τουφεκιές της «παγάνας» στις τσίχλας, να προγκάνε μέσα στον κουμαρόλογγο... και αγριογούρουνα. Φανταστείτε μια Κυριακή μέρα του Δεκέμβρη, να βρεθείτε αντιμέτωποι με ένα μονιά που σας κοιτάζει ξαφνιασμένος, και να έχετε μόνο 10άρια!

Με τη φυσιγγιοθήκη και το σακουλάκι που προτείνω, όλο το βάρος πέφτει απευθείας στη λεκάνη και τα πόδια. Σε αυτό το κυνήγι επίσης με τις πολλές τουφεκιές μπορεί να υπάρξει και ένας «συνδυασμός» φυσιγγιοθήκης και γιλέκου ή και τα τρία ταυτόχρονα μαζί (σακουλάκι, γιλέκο και φυσιγγιοθήκη.)

Το γιλέκο...
Με το γιλέκο μπορούμε να μεταφέρουμε στις τέσσερις θήκες (δύο δεξιά και δύο αριστερά) 50 περίπου φυσίγγια, ενώ δύο ακόμα κουτιά μπορούν να «αναπαύονται» στη σακούλα της πλάτης... Ωστόσο, μια τέτοια «διευθέτηση» προϋποθέτει και ένα μεγάλο βάρος, που καλείται να απορροφήσει ολόκληρο η σπονδυλική στήλη! Δεν είναι κάτι που το συνιστώ, ιδιαίτερα εγώ που με πρόβλημα σε δυο σπονδύλους αντιμετωπίζω το γιλέκο ως κάτι... απαγορευτικό για πολύωρη μεταφορά μεγάλης ποσότητας φυσιγγίων.

Προσωπικά μπορεί να το χρησιμοποιήσω στο καρτέρι της τσίχλας ή για να τοποθετήσω 4-5 το πολύ... σπέσιαλ φυσίγγια. Φτάνοντας στο καρτέρι, μπορούμε να κρεμάσουμε το γιλέκο μπροστά μας σε μία βολική θέση (σε ένα κλαρί), ώστε να παίρνουμε εύκολα τα φυσίγγια.

Η λύση που εγώ έχω επιλέξει, είναι σακουλάκι δετό στη μέση που παίρνει δύο κουτιά φυσίγγια... Βάζω και καμιά δεκαριά στην τσέπη και συμπληρώνω τον αριθμό 60. Το όριο κάρπωσης είναι 25 τσίχλες και αν λάβουμε υπόψη ότι οι επιτυχίες για ένα καλό τουφέκι είναι περίπου τρία φυσίγγια - μία τσίχλα, εκτιμώ πως έτσι λίγο-πολύ... είμαστε «καλυμμένοι».

H μπεκάτσα...
Στην μπεκάτσα, μια φυσιγγιοθήκη ή ένα γιλέκο με 10 -15 φυσίγγια καλύπτει όλα τα ενδεχόμενα... Το μεγάλο βάρος είναι απαγορευτικό και άχρηστο, γι΄ αυτό και προσωπικά προτιμώ το σακουλάκι (με δύο θήκες) στη ζώνη του παντελονιού... Αν κυνηγάω με δίκαννο κουβαλάω μαζί μου λιγότερα από 15 φυσίγγια, όμως στην μπροστά θήκη υπάρχουν πάντα δύο, τουλάχιστον, μονόβολα!

Στην πίσω θήκη βάζω το πολύ δέκα φυσίγγια διασποράς, μαζί με τρία - τέσσερα 6άρια ή 7άρια με μάλλινη τάπα. Τα φυσίγγια της μάλλινης τάπας μπορεί να χρειαστούν για δεύτερο φυσίγγι στην μπεκάτσα ή για φάσες και κάποιο παπί, αν κυνηγάτε όπως εγώ σε μέρη που όλα αυτά συνυπάρχουν.

Το απρόβλεπτο..
Στα εδάφη που κυνηγιέται η μπεκάτσα πρέπει να είναι κανείς ελαφρύς και ευκίνητος... Προτιμώ να μείνω μία φορά από φυσίγγια, παρά να κουβαλάω εκατό φορές άχρηστο βάρος.

Κάθε φορά βέβαια που ξεκινάει ένα κυνήγι, καιροφυλαχτεί και το απρόβλεπτο! Πάνω στο βουνό ή βαθιά στα ρουμάνια του δάσους, η μέρα μπορεί να σου επιφυλάξει από γερακότσιχλες και φάσες, μέχρι λαγό, αλεπού ή και αγριογούρουνο...

Η φυσιγγιοθήκη λοιπόν πρέπει να οργανωθεί με τέτοιον τρόπο, ώστε το κατάλληλο φυσίγγι ? «μπαλαντέρ» να έρχεται γρήγορα και εύκολα στο χέρι μας.

Για να γίνει όμως αυτό, θα πρέπει από πριν να έχουμε τοποθετήσει τα φυσίγγια με τέτοιον τρόπο, ώστε οι κινήσεις να γίνονται αυτόματα, μηχανικά και χωρίς σκέψη! Ενα κόλπο που με βολεύει, ώστε πάντα το χέρι μου να πηγαίνει στην ομάδα φυσιγγίων που θέλω, είναι το «ανάποδο» δέσιμο της φυσιγγιοθήκης μπροστά στην κοιλιά μου...

Εκεί που είναι η αγκράφα δημιουργείται ένα κενό πέντε περίπου πόντων, που είναι και... το χώρισμα μεταξύ ψιλών και χοντρών φυσιγγίων. Στην μπεκάτσα, φοράω μερικές φορές μία φυσιγγιοθήκη με 20 θέσεις φυσιγγίων.

Ξεκινώντας από δεξιά, τοποθετώ τα ψιλά σκάγια διασποράς... Μετά, αφήνω δύο θέσεις κενές* και βάζω τρία - τέσσερα 6άρια με μάλλινη τάπα. Επειτα, αφήνω δύο θέσεις κενές και βάζω μονόβολα (έτσι τα μονόβολα είναι πάντα αριστερά της αγκράφας στις δύο πρώτες θέσεις). Τις κενές θέσεις τις αφήνω πάντα... κενές, για να ξεχωρίζω εύκολα με την αφή τα διαφορετικά φυσίγγια.

ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΑΤΕ;
Η ιδανική ζώνη θερμοκρασίας για τα φυσίγγια και την πυρίτιδα είναι μεταξύ 10 και 25 βαθμών Κελσίου, δηλαδή θερμοκρασία ενός σπιτιού. Οι ακραίες θερμοκρασίες αλλοιώνουν την πυρίτιδα και τα υλικά του καψυλλίου και ενδέχεται να τα αδρανοποιήσουν.

Αποφεύγετε, λοιπόν, την αποθήκευση φυσιγγίων σε σημεία που υπερθερμαί-νονται, όπως είναι τα πατάρια και σημεία δίπλα στα σώματα θέρμανσης.

Μπάμπης Γκαβάς
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Μπάμπης Γκαβάς

απο:www.ethnos.gr

Γιλέκο και Αυχενικό Σύνδρομο

Του Δρ. Σίμου Ιωάννου

Χειρούργ. – Ορθοπεδικός - Αθλητίατρος

Το κυνηγετικό γιλέκο είναι ίσως το πιο χρήσιμο ένδυμα που φορούν οι κυνηγοί τα τελευταία χρόνια. Οι πλείστοι κατασκευαστές κυνηγετικών γιλέκων τις περισσότερες φορές ανταγωνίζονται στο να κατασκευάσουν γιλέκα με όσο το δυνατό περισσότερες θήκες.. Με αυτό τον τρόπο θεωρούν χρήσιμο οι κυνηγοί να μπορούν να μεταφέρουν στο γιλέκο τους φυσίγγια, παγούρια, φάρμακα για τον σκύλο, θηράματα, φαγητά, κινητά, αδιάβροχα και ένα σωρό άλλα πράγματα.

Σκεφτήκατε ποτέ όμως σε μία κυνηγετική εξόρμηση με μακρά πεζοπορία όλο αυτό το βάρος το οποίο τοποθετείτε στο γιλέκο πόση πίεση εξασκεί στην αυχενοθωρακική μοίρα της σπονδυλικής στήλης?

Η πάθηση αυτή ονομάζεται cervicalqia ή αυχενικόσπονδυλικό σύνδρομο. Τα συμπτώματα αυτής της πάθησης είναι πόνος στην περιοχή του αυχένα και περιορισμός της κινητικότητας της αυχενικής μοίρας της σπονδυλικής στήλης. Συνυπάρχουν συσπάσεις και πόνος εξωσπονδυλικών σχηματισμών κυρίως μυών, τενόντων και αρθρώσεων.

Μερικές φορές οι πόνοι γίνονται εντονότεροι και αντανακλώνται στον ώμο, στο βραχίονα, στο πήχη και στην άκρα χείρα, συνοδευόμενοι από αιμωδίες (μούδιασμα).

Η πρόκληση κεφαλαλγιών δεν είναι σπάνια και προκαλεί στο κυνηγό δυσφορία με αποτέλεσμα κακή συγκέντρωση και κατά συνέπεια φτωχά αποτελέσματα.

Πρόληψη:

Χρήση ελαφριών γιλέκων με πιο παχύ και μαλακό γιακά . Τοποθέτηση στο γιλέκο όσο το δυνατό πιο λίγων αντικειμένων, τοποθετημένα ισομετρικά.

Συνιστάται μερικές φορές η επίσκεψη πριν από την κυνηγετική εξόρμηση , την προηγούμενη μέρα σε ένα φυσιοθεραπευτή ή μασσέρ για χαλάρωση των αυχενικών μυών, ή των ραχιαίων μυων. Το πρωί πριν από την εξόρμηση καλό θα ήταν και η χρήση κάποιας αντιφλεγμονωδους κρέμας .

Θεραπεία:

Τοπικά ζεστά επιθέματα , μυοχαλαρωτικά αναλγητικά αντιφλεγμονώδη, χρήση αυχενικού μαλακού κολάρού, ξεκούραση, φυσιοθεραπεία.

Εύχομαι σε όλους καλά και προπάντων ασφαλισμένα κυνήγια.

apo:www.cyprushuntingmagazine.com

ΤΟ ΤΡΥΓΟΝΙ (Streptopelia turtur)

Κάποια χρόνια αλλοτινά , καθώς περιδιάβαινα στις ρεματιές ανάμεσα σε μεγάλους θάμνους και πυκνόφυλλα δέντρα , άκουγα τη χαρακτηριστική φωνή των τρυγονιών να ξεχωρίζει , απ' των άλλων πουλιών . Ένα μαλακό και μονότονο γουργουρητό , που επαναλαμβανόταν σχεδόν βουιστό «τουρ τουρ τουρ » . Απ ' αυτό τον ήχο πήρε και την ονομασία του στα λατινικά turtur.

Tο τρυγόνι των δασών και όχι μόνο , είναι ένα θήραμα παραδοσιακό στην πατρίδα μας. Το τρυγόνι ξεχειμωνιάζει στη Σενεγάλη , στην Τυνησία , Μαρόκο, Σουδάν,Αιθιοπία κλπ Επανακάμπτει από τον Ατλαντικό στη Συρία και στη Δ Σιβηρία. Βιότοποι με φωλιές υπάρχουν κανονικά στη Μ Βρετανία. Εμφανίζεται στην Ιβηρική χερσόνησο και στην Ελλάδα , Ιταλία , την άνοιξη.

Οι μεταναστεύσεις αυτού του πουλιού που τόσο το κυνήγι του αγαπιέται στο τόπο μας είναι οι έξεις ! Τα πουλιά συγκεντρώνονται σε μεγάλα κοπάδια στις περιοχές όπου βόσκουν , από τα μέσα Αυγούστου . Αρχές Σεπτέμβρη , επιχειρούν μία μετανάστευση στους χειμωνιάτικους τόπους τους, κατά τρία κύματα.

Α- Ιβηρική χερσόνησος , Μαρόκο, Μαυριτανία , Σενεγάλη.
Β- Ιταλία , Τυνησία η Αλγερία.
Γ- Ελλάδα , Αίγυπτος , Αιθιοπία.

Η μετανάστευση πραγματοποιείται κυρίως νύχτα , παρ' όλο που και ημερήσια ταξίδια συχνά παρατηρούνται στην Μεσόγειο. Η επιστροφή αρχίζει περί τα τέλη Απρίλη , με αποκορύφωση γύρω στην 1η του Μάη , όπου σημαντικές συγκεντρώσεις παρατηρούνται στα Ιόνια νησιά και ειδικά στα μικρά νησάκια Στροφάδες !! Παρατηρούνται σμήνη των 100- 200 πουλιών σε απανωτά κύματα να μπαίνουν από την μεριά της θάλασσας , κουρασμένα και να πέφτουν κατά εκατοντάδες πάνω στους θάμνους για να ξεκουραστούν. Αυτά τα πουλιά είναι αδύνατα , λόγο της ενέργειας που έχουν καταναλώσει για την πραγματοποίηση του μεγάλου ταξιδιού τους. Ενώ αντιθέτως αυτά του Αυγούστου είναι τετράπαχα .

Ζυγίζει κατά μέσον όρο 150 γρ , είναι το πιο μικρό περιστεροειδές της Ευρώπης. Λεπτό καλλίγραμμο , με το στήθος να έχει χαρακτηριστικές κρασάτες αποχρώσεις, ο λαιμός του ενήλικου πουλιού έχει μαύρες κι άσπρες μπάρες , που όμως δεν υπάρχουν στα μικρά. Το πάνω μέρος των φτερών είναι κόκκινο με μαύρες βούλες. Η ουρά , κλιμακωτή , είναι σκούρα με λευκή μπορντούρα που το χαρακτηρίζει όταν πετάει. Το πάνω μέρος του κεφαλιού είναι γκρίζο. Tο σώμα του έχει μήκος περίπου 28-30 εκατοστά. Το σώμα του είναι στρουμπουλό , μικρό κεφάλι με λεπτό , ίσιο ράμφος και μακρύ. Οι φτερούγες του είναι μεγάλες και μυτερές , η ουρά αποστρογγυλωμένη και μακριά, τα πόδια επίσης μακριά. Πετάει με ταχύτητα 30-33 μέτρα το δευτερόλεπτο . Η πτήση του δε , είναι ταχύτατη , αθόρυβη και με πολλούς ελιγμούς . Όταν το κυνηγάει ένα γεράκι , τότε με φοβερή ταχύτητα μπαίνει ανάμεσα στα φυλλώματα των δέντρων και με φοβερούς ελιγμούς προσπαθεί να κάνει τον διώκτη να το χάση!

Βιότοπος

Το τρυγόνι αγαπά τις ημι-δασώδεις περιοχές , που περιβάλλονται από καλλιέργειες όπου βρίσκει την τροφή του . Το συναντούμε και σε πυκνούς φράκτες , σε αλσύλλια , ακόμη και μέσα στα πάρκα των πόλεων. Στις μεσογειακές περιοχές συχνάζει και σε πευκώνες , θάμνους η σύδεντρα.

Διατροφή

Σχεδόν αποκλειστικά χορτοφάγο πουλί , η διατροφή του περιλαμβάνει σπόρους κι άγριους καρπούς . Πότε πότε το τρυγόνι καταναλώνει και κάποια ασπόνδυλα , όπως σκουλήκια η έντομα.

Αναπαραγωγή

Είναι γνωστή σε όλους η αγάπη του ζευγαριού , θεωρούνται πρότυπα αγάπης και αφοσίωσης και πίστεως. Αν το ένα από τα δύο φονευθεί κατά την διάρκεια της επωάσεως , το άλλο πέφτει σε κατάσταση θλίψεως και λέγεται ότι δεν ξαναζευγαρώνει ποτέ ? Την φωλιά του την κατασκευάζει στα δέντρα , συνήθως σε μικρό ύψος από το έδαφος. Αυτή δε είναι πρόχειρα κατασκευασμένη από κλαράκια Το τρυγόνι από τα μέσα Μάη ως τον Ιούλη γεννάει 2 η και σπάνια τρεις φορές , 2 αυγά κάθε φορά που τα κλωσάει επί 14 ημέρες. Σε αυτή την διαδικασία συμμετέχει και το αρσενικό. Τα μικρά , παραμένουν στην φωλιά και πετούν στην ηλικία των 3 εβδομάδων.

Το κυνήγι του

Είναι ο κυνήγι που γίνεται συνήθως στις διαδρομές κάποιων καθυστερημένων πουλιών στην αρχή της σεζόν, που περνούν κατά μήκος των δασών που ορίζουν την ζώνη συγκέντρωσης . Ωστόσο σπάνια αφήνονται να ξαφνιαστούν σε απόσταση βολής. Είτε φτερακίζει στο έδαφος η σε δέντρο , το τρυγόνι πραγματοποιεί μπερδεμένα τόξα , με πολύ ζωηρό τρόπο . Στις περιοχές όπου ξεχειμωνιάζει το κυνηγούν σε καρτέρι το βράδυ σε σημεία με νερό , την ημέρα δε σε σταθερά πόστα όταν αυτό μετατοπίζεται από τις ζώνες διατροφής του στις περιοχές ανάπαυσης του . Επίσης ο μοναχικός κυνηγός μπορεί να το κυνηγήσει περπατητά και στα μέρη που ξεκουράζετε το μεσημέρι ξεσηκώνοντας τα .

απο :www.gpeppas.gr

Ορεινή πέρδικα Alectoris graeca

Πέρδικα... Η λεβεντοπερπατοΰσα Ρήγισσα των Ελληνικών βουνών ξεπηδά περήφανα μέσα από θρύλους και παραδόσεις, για να δηλώσει με το δικό της τρόπο τη διαχρονική παρουσία της σε μια χώρα που τη γέννησε, την αγάπησε και την τραγούδησε, ίσως όσο κανένα άλλο πουλί στον κόσμο. Ακουμπώντας τις φτερούγες της πάνω στην ποίηση, που της αφιέρωσε έμμετρους διθυράμβους, ατενίζει αγέρωχα τον κυνηγό, δείχνοντας καρτερικότητα και προκλητική ψυχραιμία για εκείνες τις μεταξύ τους αναμετρήσεις, που πολύ περισσότερο την ηρωοποιούν, παρά την υποβιβάζουν. Συνεχίζοντας να γοργοπερπατά μ' εκείνο τον ξεχωριστό της τρόπο στις κοφτές πλαγιές και τα γκρέμια των βουνών, περιπλανιέται ξανά και ξανά σ' ατέλειωτες περιπέτειες, αφήνοντας όλους εμάς να τη σκεφτόμαστε με τρόπο μυστηριακό, αποδεχόμενοι συγκαταβατικά τη δικαιολογημένη υπεροψία της..

Η Μυθολογία τη θέλει όμορφη νύμφη, της οποίας τα θέλγητρα ενόχλησαν τη μητέρα των Θεών, Ήρα, που τη γκρέμισε από την Ακρόπολη. Η Παλλάδα Αθηνά όμως τη λυπήθηκε και τη μεταμόρφωσε σε πουλί, για να σωθεί. Αυτό το πουλί γέμισε από τότε τα ελληνικά βουνά, που αντιλαλούσαν από το κελάηδημα της. Οι αρχαίοι μας πρόγονοι είχαν ξεχωρίσει τα δύο συγγενικά είδη πέρδικας, κυρίως από το κελάηδημα, γεγονός που επιβεβαιώνει και ο Θεόφραστος, λέγοντας πως οι πέρδικες "εντεύθεν του κορυδαλλού κακαβίζουν (δηλαδή κακαρίζουν), ενώ οι άλλες τιτιβίζουν". Ο Αριστοτέλης το "κακάρισμα" το έλεγε "κακά-βισμα", υποστηρίζοντας πως οι πέρδικες παράλλασσαν τη φωνή τους.

Στον αθλητισμό και γενικά στο στίβο, όλα τα αθλήματα είναι δύσκολα. Ο βαθμός δυσκολίας όμως, που έχει το δέκαθλο, νομίζω είναι ο μεγαλύτερος. Ο δεκαθλητής είναι το αποκορύφωμα της ανθρώπινης προσπάθειας. Όλα τα κυνήγια είναι αθλητισμός και όλα έχουν τις δυσκολίες τους, αλλά η ορεινή πέρδικα έχει τις περισσότερες δυσκολίες και θα σας το εξηγήσω με λεπτομέρειες. Όσοι έχουν κυνηγήσει πριν από χρόνια, όταν δεν υπήρχαν οι δρόμοι που έφτιαξε η ΕΟΚ για διευκόλυνση της κτηνοτροφίας, για να βγεις από τους πρόποδες του βουνού στη κορυφή για πέρδικες, ήταν χρονοβόρο και πολύ δύσκολο. Στη προσπάθεια τους αυτή, ο κυνηγός και το σκυλί του, σπαταλούσαν τις μισές τους δυνάμεις.

Υπάρχουν τόσα πολλά στον κόσμο για όλους μας,
αν μόνο είχαμε μάτια να τα δούμε και καρδιά να τ' αγαπήσουμε ,
ψυχή και βούληση να τα σεβαστούμε
και χέρια να μαζέψουμε για μας ότι δικαιούμαστε και πρέπει μόνο .....

απο: www.gpeppas.gr

Η συμπεριφορά του λαγου!!

Ο λαγός είναι μοναχικό ζώο , αντίθετα με το αξάδερφο του το αγριοκούνελο. Εκτός από την περίοδο αναπαραγωγής ζει μοναχικά σε μια περιοχή πολύ καλά καθορισμένη . Εκτός από τις νυκτερινές συνήθειες του , γνωρίζει δύο κορυφώσεις δραστηριότητας , το πρωί προτού την αυγή και μόλις πέσει η νύχτα. Τότε μπορεί να πραγματοποιήσει μεγάλες νυκτερινές εξόδους , αναζητώντας εκεί την τροφή του. Αυτή η συμπεριφορά εκθέτει τον λαγό σε συνάντηση με τα αυτοκίνητα…… και το γνωστό και κατακριτέο λαθραίο και απαγορευμένο κυνήγι του λαγού με τα φανάρια και φακούς ! Αυτό το κυνήγι…….. που στην πραγματικότητα δεν έχει καμιά σχέση με το πραγματικό και υπέροχο κυνήγι του λαγού που γίνεται από μερικούς αδίστακτους λαθροθήρες , είναι ικανό σε μία περίοδο να ξεκληρίσει όλο τον πληθυσμό λαγών μια ς περιοχής . Ποτέ δεν έχω καταλάβει τι ευχαρίστηση βρίσκουν αν θηρεύουν ένα ζώο με αυτό τον τρόπο , κάποτε ήταν για το κρέας τώρα για την μαγκιά και την απληστία !! Δεν σκέφτονται οι άμοιροι, αφελείς , τι θα έχει μείνει για να γεννήσει του χρόνου !!

Με την αυγή ξαναγυρίζει στο σπίτι του (γιατάκι του). Διαθέτει δε πολλά τέτοια γιατάκια στην περιοχή , ανάλογα με την εποχή και την ανάπτυξη της βλάστησης . Ο λαγός είναι (ντοπιάρης) και οι διαδρομές διαφυγής του παραμένουν αμετάβλητες χρόνο με τον χρόνο κι από γενιά σε γενιά. Στην αρχή της σεζόν, όταν ο καιρός είναι ζεστός και ξηρός , ο λαγός απολαμβάνει την δροσιά των τριφυλλιών και των χωραφιών με καλαμπόκια . Ο βουνίσιος τις ρεματιές με σκιά , την σκιερή άκρη πυκνού του δάσους η και ακόμη κ σε συστάδα από πέτρες , σε πουρνάρια, δίπλα από ρυάκια . Στο δάσος τον συναντάμε κάτω από την ρίζα μιας βελανιδιάς η κάτω από ένα θάμνο. Παραμένει πάντα κοντά στα όρια του δάσους η στα πλάγια από αλέες , πάντα σε τέτοια θέση που να αντιλαμβάνεται τον παραμικρό τυχόν κίνδυνο που πλησιάζει. Όταν ο καιρός χαλάσει , τον βρίσκουμε σε καθαρά, χέρσα μέρη η φρεσκοκαλλιεργημένα χωράφια όπου καταφεύγει και με τις παγωνιές.

Ο λαγός υπολογίζει περισσότερο στο μιμητικό του περιβάλλοντος τρίχωμα του , παρά στην φυγή του για να γλιτώσει από τον κίνδυνο. Γι' αυτό ακριβώς ξεπετάγεται από τα πόδια του κυνηγού στην κυριολεξία , περιμένοντας την ύστατη στιγμή για να ξεφύγει. Είναι αλήθεια ότι ο λαγός σε πλήρη ανάπτυξη δύσκολα γίνεται αντιληπτός μέσα στο φυσικό περιβάλλον του. Όταν υποχρεώνεται να διασχίσει μία επιφάνεια ακάλυπτη τρέχει ευθεία και γρήγορα για να καταφύγει στο πιο κοντινό πυκνό η καλλιέργεια . Η ακοή του είναι φοβερά ισχυρή και αντιλαμβάνεται σχεδόν τα πάντα που συμβαίνουν γύρω του. Επίσης η κατασκευή των πίσω ποδιών του , δίνει στο λαγό φοβερή δύναμη προώθησης ιδικά στην ανηφόρα και υπό κανονικές συνθήκες δεν υπάρχει κυνηγός δίποδος η τετράποδος να τον προλαβαίνει σε ταχύτητα σε ανηφορικά μέρη. Γι' αυτό εξ άλλου όταν αποφασίσει να τρέξει , τρέχει πάντα προς τα πάνω .

H ζωή του λαγού είναι μια διαρκής σειρά ταλαιπωριών , κακουχιών , αγρυπνιών και φόβου , διότι διαρκώς βρίσκεται υπό καταδίωξη αρπακτικών ζώων και του ανθρώπου. Εχθροί του είναι όλα σχεδόν τα μεγάλα αρπακτικά, τα φίδια, ο αετός και τα μεγάλα γεράκια, όπως το κουνάβι , αλεπού κλπ και βεβαίως ο άνθρωπος.

Περασματιάρικα ορτύκια

Tέλος Μαρτίου, αρχές Απριλίου, μαζί με τον ήλιο που δεν έμεινε κει κάτω που πήγε, μας έρχονται και τα ορτύκια. Τα μικρά αυτά πουλιά, οι χαμοπέρδικες, αψηφώντας όλους τούς κινδύνους ενός τέτοιου μακρινού ταξιδιού απάνω από τη Μεσόγειο.

Τα ορτύκια είναι τα μικρότερα από όλα τα ορνιθοειδή. Τα φτερά τους με λίγο κίτρινο και καφέ, αλλά πολύ ανοιχτό, παίρνουν ένα χρώμα σαν τη γη και γι' αυτό δύσκολα διακρίνονται στο χώμα όπου ζουν. Αλλά και μεταξύ τους δεν διακρίνονται, δηλ. ποιο είναι το αρσενικό και ποιο το θηλυκό, εκτός σ' εξασκημένο μάτι, από την κοψιά και τη ζωηράδα που δείχνει το ζωντανό αρσενικό, ή από εκείνο το χαρακτηριστικό ξεφώνημα κριιικ που βγαίνει το ίδιο τις περισσότερες φορές στο σήκωμα.

Ζουν σε πεδιάδες ή ελαφρές πλαγιές, σε καλλιεργημένους ή χέρσους τόπους τσαΐρια χωρίς νερά. Ένα κρίκ κρίκ κρίκ από την χαραυγή ως το κολατσιό, μαρτυράει που γυροφέρνουν. Αυτό το τραγούδι τους θα 'κανε την πέρδικα να θυμώσει, γιατί της παράβγαιναν στο πρωινό της λάλημα και γι' αυτό αν και συγγενόπλα της, έκοψε κάθε σχέση μαζί τους.  Η μούσα μας αποθανάτισε αυτά τα τσακώματα τους. «Ένα πουλί θαλασσινό κι ένα πουλί βουνίσιο τα δύο παραμαλώνανε ποιο να πρωτολαλήσει γυρίζει το θαλασσινό και λέει του βουνίσιου μη με μαλώνεις ρε πουλί και μη με παραπαίρνεις  εγώ πουλί μ' δε κάθομαι στο ιδικό σου τόπο κι αν κάτσω Μάη και θεριστή κι όλο τον Αλωνάρηκι αν πάρω κι απ' τον Αύγουστο ως είκοσι μερούλες»

Τρώνε σποράκια φύλλα, σκαθάρια, και σαλιγκάρια. Νερό αν βρουν πίνουν, αν δεν βρουν δεν πίνουν. Τους αρκεί η δροσιά και το νερό που έχει η τροφή τους. Τη φωλιά τη φτιάχνει το θηλυκό με λίγα χορταράκια μέσα σ' ένα μικρό βαθούλωμα χωρίς καμία τέχνη και χωρίς να βοηθιέται από το αρσενικό. Τα 8-12 αυγά του τα κλωσάει επίσης μονάχα αυτό. Το αρσενικό δεν ενδιαφέρεται ούτε για την κλώσα, ούτε για ι' αυγά, ούτε και για μικρά που έρχονται στον κόσμο σε 18-19 μέρες.

Τα ορτύκια, μόλις βγουν από το αυγό, μπορούν ν' ακολουθούν τη μάνα ευθύς βαδιστικά και σε 5-6 εβδομάδες αναπτύσσονται τόσο, ώστε μπορούν να ξεκινήσουν για την Αφρική, για το μεγάλο ταξίδι τους.

Το ζευγάρι, πολλές φορές τον Αύγουστο, κάνει άλλη μία γέννα... Τα μικρά ως να ξεκινήσουν για την Αφρική, προφταίνουν και μεγαλώνουν κι έτσι μπορούν κι αυτά να μεταναστεύουν, έστω και τελευταία. Έτσι εξηγείται ακόμα γιατί πετυχαίνουν να σκεπάζουν όλες τις ζημιές που τους κάνουν οι νυφίτσες, οι αλεπούδες, οι γάτες, οι σκαντζόχοιροι, τα γεράκια κι οι κακοκαιρίες όταν περνούν τη Μεσόγειο.

Αρχές Σεπτεμβρίου με 15-20 Οκτώβρη, σπάνια αρχές Νοέμβρη, φεύγουν για την Αφρική, όπου θα ξεχειμωνιάσουν. Συνήθως ξεκινούν μ' ελαφρό δυτικό, νοτιοδυτικό πουνέντη, πονεντογαρμπή ή με βορειοανατολικό γραίγο. Με βοριάδες δεν ξεκινούν ποτέ, γιατί με το χτύπημα που τους κάνει από πίσω, δεν τα' αφήνει να πετάξουν. Αν λοιπόν, όταν γίνονται τα περάσματα, συμπέσει να φυσάει βοριάς, βρίσκονται πολλά στις θέσεις από όπου ξεκινούν π.χ. στη Λαυρεωτική, στη Μάνη κλπ., γιατί περιμένουν ν' αλλάξει ο καιρός.

Ανάλογα με τον καιρό, πετούν άλλοτε ψηλά ως δύο χιλιάδες μέτρα, κι άλλοτε πάνω από τη θάλασσα μόλις λίγα μέτρα.

Στη δεύτερη αυτή περίπτωση, μερικοί λένε ότι αμολάνε ένα λιθαράκι που κρατούν στο στόμα του για να δουν πόσο είναι από κάτω η θάλασσα, μήπως μέσα στο πέταμα τους δεν προσέξουν και πέσουν στο νερό. «Η αλεπού δεν χώραγε στην τρύπα της, κολοκύθια στην ουρά της κρέμαγε», λέει μία παροιμία. Αυτά δεν μπορούν έτσι να περάσουν την Μεσόγειο, λιθάρια στο στόμα τους θα κρατούν. Αλλά άσχετα προς αυτό, πως είναι δυνατόν ν' ακούσουν το μικρό λιθαράκι μέσα στον θόρυβο που κάνει το πέταμα τους και πως εξ άλλου, θα προφταίνουν να το ακούσουν, όταν πέφτουν με μία ταχύτητα μεγαλύτερη από σαράντα χιλιόμετρα την ώρα; Φαίνεται ότι θα τ' ακούνε τα πίσω που έρχονται και θα σφυρίζουν το νέο στα μπροστά για να κανονίζουν το ύψος!

Άλλοι πάλι λένε όχι αν κουραστούν κι η θάλασσα είναι ήσυχη, κάθονται στο νερό κι όταν ξεκουραστούν, ξαναπετάνε. Αμ τότε τι τα θέλουν τα λιθαράκια, αφού μπορούν σαν άλλοι γλάροι να κάθονται και να ξεκουράζονται; Κακόμοιρα ορτύκια! Δε σας φτάνουν τα βάσανα του ταξιδιού σας, έχετε το βάσανο ν' ακούτε του καθενός το μακρύ και το κοντό...

Μόλις φτάσουν στην Αφρική, πέφτουν αποκαμωμένα κατάνακρα στην παραλία. Συνέρχονται όμως γρήγορα κι αρχίζουν να φεύγουν προς το εσωτερικό. Έτσι εξακολουθούν το ταξίδι τους ως τον Ισημερινό και πιο κάτω, χωρίς σ' όλο αυτό το ταξίδι τους να χρησιμοποιούν τις φτερούγες τους, εκτός σ' εξαιρετικές περιστάσεις.

Στα ταξίδια τους πετούν σε κοπάδια από εκατοντάδες και χιλιάδες κομμάτια. Το αντάμωμα τους γίνεται τυχαία στις θέσεις απ' όπου ξεκινούν κι όχι ύστερα από συνεννόηση, όπως συμβαίνει μ' άλλα πουλιά, π.χ. με τα χελιδόνια.

Στην Ελλάδα, αν και το χειμώνα το κρύο πολλές φορές είναι αρκετά τσουχτερό, βρίσκονται πολλά σ' ορισμένα μέρη, όπως π.χ. στην κοιλάδα του Μόρνου, στην Αγια, στον Αλμυρό, στην Κωπαΐδα, σε διάφορες θέσεις της Αττικής κλπ. Είναι τα πληγωμένα, τ' αδύνατα τα πολύ παχιά, ή τα από αργές γέννες. Καταλαβαίνουν ότι δεν αντέχουν για ένα τόσο μακρινό ταξίδι και προτιμούν να μείνουν μαζί μας. Ίσως μάλιστα, αυτά δεν θα 'πρεπε να σκοτώνονται, γιατί μέσα στα πολλά χρόνια, θα μπορούσαν να εξελιχθούν σε ντόπια, δηλαδή σε καθεστικά και τότε κάθε χειμώνα θα 'χαμε περισσότερα απ' όσα τώρα..

Στο ανέβασμα τους για την Ευρώπη, τα πολλά δεν προτιμούν την Ελλάδα που στέκει τόσο μακριά από την Αφρική. Δεν είναι τότε τόσο παχιά όσο στο κατέβασμα και τα κότσια τους δεν το λένε για τέτοιο μεγάλο πήδημα. 

απο:http://www.gpeppas.gr

Τεχνικές βελτίωσης της έρευνας του κυνηγόσκυλου!

Το κυνηγόσκυλο έχει τη δυνατότητα να αναπτύξει με ακρίβεια όλες τις φυσικές του ικανότητες με την κατάλληλη βοήθεια από τον κυναγωγό του.

Για να τον βοηθήσει να οργανωθεί όσο πιο γρήγορα γίνεται, ο κυνηγός πρέπει να υιοθετήσει μία μέθοδο που θα εξηγεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο στον σκύλο του, πως να βρίσκει το θήραμά του και στην προκειμένη περίπτωση την μπεκάτσα. Όπως η πλειοψηφία των καθαρόαιμων κυνηγόσκυλων, έτσι και το δικό σας, έχει βρει από μόνο του τον καλύτερο τρόπο έρευνας στην πεδιάδα και δεν είναι άλλος από μία κανονική, διασταυρούμενη αναζήτηση.

Με ευνοϊκό άνεμο, καταλαβαίνει γρήγορα πως, μετακινούμενο πλευρικά και σε συγκεκριμένη απόσταση σε σχέση με το αφεντικό του, θα είναι περισσότερο αποτελεσματικό.
Το κυριότερο εδώ, είναι η απουσία εμποδίων που περιορίζουν την αντίληψη της οσμής των θηραμάτων.
Έτσι, ο σκύλος έχει τη δυνατότητα να αναπτύξει με ακρίβεια όλες τις φυσικές του ικανότητες.
Επίσης, προσθέστε και το γεγονός πως στην πεδιάδα, ο σκύλος αναφέρεται στη θέση του κυρίου του, τον οποίο μπορεί να εντοπίσει με την άκρη του ματιού του όποτε θελήσει, ενώ στο δάσος, πρέπει πρώτα να προσπαθήσει να τον ξαναβρεί, για να μπορέσει να τον παρατηρήσει.

Αντιλαμβανόμαστε, λοιπόν, ότι ένας «αρχάριος» σκύλος δεν μπορεί πάντοτε, μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον, να αναδείξει τις αρετές του, ενώ μπορεί κάλλιστα να το καταφέρει σε εδάφη χωρίς εμπόδια.
Ας υποθέσουμε ότι ο κυνηγός διαπιστώνει πως το Σέττερ του τρέχει εκεί όπου μπορεί να περάσει ευκολότερα, προσπερνώντας ταχύτατα τα μονοπάτια και αδιαφορώντας για τα σημεία με πυκνή βλάστηση, προκειμένου να βρεθεί εκεί όπου το έδαφος δεν έχει πλέον εμπόδια. Το πρόβλημα είναι πως το θήραμα -στην περίπτωσή μας η μπεκάτσα- φωλιάζει εκεί ακριβώς, δηλαδή στους πυκνούς θάμνους που ο σκύλος παραμέλησε.

Τι μπορείτε να κάνετε

Κατ' αρχήν, πρέπει να εξασφαλίσετε οπτική επαφή με το σκύλο σας, διότι, συνήθως, όταν αυτός και ενώ διατρέχοντας με ταχύτητα, ακολουθεί τα μονοπάτια, δυσκολεύεται να ξαναβρεί τον κυνηγό, ο οποίος στο μεταξύ μπορεί να έχει προσπεράσει τις θέσεις που βρίσκονται τα θηράματα.
Όσο κυνηγάτε, είναι χαμένος χρόνος να προσπαθείτε να ανακτήσετε τον σκύλο καλώντας τον δυνατά και πολλές φορές με μεγάλο εκνευρισμό.
Ξεκινήστε την εκπαίδευση σε μία περιοχή χωρίς εμπόδια, χωρίς να τον αφήσετε να απομακρυνθεί πολύ. Εσείς ακινητοποιηθείτε και φωνάξτε τον. Κάνετέ τον να επιστρέψει σε εσάς, προκειμένου να τον στείλετε στη σωστή κατεύθυνση, εκεί δηλαδή που βρίσκεται ο θάμνος που πρέπει να ερευνήσει. Ακολουθήστε τον, σταματήστε, καλέστε τον και ξαναστείλτε τον.
Ξεκινήστε έτσι για τα πρώτα 100-150 μέτρα, αυξάνοντας όλο και περισσότερο την απόσταση μεταξύ των σταθερών σημείων, μέχρις ότου ο σκύλος συνηθίσει στη ρουτίνα του και να επιστρέφει σε μία σχετικά προκαθορισμένη απόσταση, προκειμένου να ξαναγυρίσει στον κυναγωγό του.

Η σωστή έρευνα

Φυσικά, η ταχύτητα της κατανόησης των παραπάνω, εξαρτάται από την ποιότητα του σκύλου, δηλαδή από την ευφυΐα του και από τα εσωτερικά του χαρίσματα σε σχέση με το κυνήγι στο δάσος, γιατί και σ' αυτόν τον τομέα ορισμένα ζώα είναι πολύ πιο προικισμένα από κάποια άλλα.
Επίσης, πρέπει από τη στιγμή που το Σέττερ θα αρχίσει να υιοθετεί μία αποτελεσματική τεχνική αναζήτησης, να δημιουργήσετε τον παράγοντα που θα απελευθερώσει την αυτονομία του.
Αυτός δεν είναι άλλος από τη συνάντησή του με το θήραμα, και αν είναι δυνατόν, τη γρήγορη σύλληψή του, πράγμα που θα εδραιώσει στο ζώο την πεποίθηση, ότι δρα πλέον σωστά και ότι θα προσπαθήσει και στο μέλλον να κάνει το ίδιο πράγμα.

Το ιδανικό είναι να μάθει το κυνηγόσκυλο τη σωστή μέθοδο έρευνας, πριν έρθουν οι μπεκάτσες. Γι' αυτό, η παρουσία μερικών στητών θηραμάτων, είναι αρκετά χρήσιμη. Μετά τα πρώτα του θηράματα, ο σκύλος αρχίζει να τα καταφέρνει μόνος του.
Ερευνά την περιοχή, σε συνεχόμενες οβάλ τροχιές, όλο και πιο κανονικές και ξαναβρίσκει μόνος το αφεντικό του, επανεμφανιζόμενος σε τακτά διαστήματα.
Ο κυνηγός προχωρεί αργά και δεν σταματά παρά μόνον όταν είναι αναγκαίο (π.χ. σε περίπτωση αλλαγής τομέα), για να ξαναστείλει τον «βοηθό» του στη νέα κατεύθυνση, ή για να τον παροτρύνει να εξερευνήσει έναν καλό τομέα.
Έτσι, ο σκύλος σας θα είναι έτοιμος να αντιμετωπίσει την πρώτη του σεζόν της μπεκάτσας, επωφελούμενος από τα πρώτα κιόλας πουλιά που θα συναντήσει. Και εσείς δεν θα περιμένετε το τέλος της κυνηγετικής περιόδου για να του μάθετε τη σωστή αναζήτηση του θηράματος.

Του Νίκου Διαμαντόπουλου

απο:www.go-outdoor.gr

ΝΕΟ ΝΟΜΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΓΓΕΛΙΕΣ ΖΩΩΝ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑΣ

Σύμφωνα με το νέο νόμο 4039/2012, <<για τα δεσποζόμενα και τα αδέσποτα ζώα συντροφιάς>>, κάθε αγγελία πώλησης, παραχώρησης ή υιοθεσίας πρέπει να συνοδέυεται από τον αριθμό ηλεκτρονικής σήμανσης (τσιπ) του ζώου. Επίσης, απαγορεύονται οι αγοραπωλησίες ζώων συντροφιάς κάτω των 8 εβδομάδων...

ΗΧΟΜΙΜΗΤΙΚΕΣ ΣΥΣΚΕΥΕΣ

Το κυνήγι αποτελεί μια δραστηριότητα, όπου μπορεί να αναδειχθεί η επιδεξιότητα των ανθρώπων. Τα περί ασκήσεως του νου και του σώματος είναι γνωστά, ενώ με απόλυτα ευκρινή τρόπο αναλύονται αυτά στο περίφημο έργο του Ξενοφώντος «Κυνηγετικός».

Επίσης πρέπει να υπενθυμίσουμε πως ο κυνηγός πρώτα επιδιώκει να εισέλθει στο οικοσύστημα, να νιώσει και να «γευτεί» τη φύση, να ενσωματωθεί στο περιβάλλον και γινόμενος μέρος του να προσπαθήσει να καρπωθεί το θήραμα. Αυτή είναι μια λογική που χαρακτηρίζει το παραδοσιακό κυνήγι στην Ελλάδα, το λεγόμενο ελεύθερο παραδοσιακό κυνήγι.

Καμία σχέση δεν υπάρχει με τον τρόπο άσκησης της θήρας σε πολλές άλλες περιοχές του κόσμου, και ειδικά στην Ευρώπη. Εκεί, ως κατάλοιπο άλλων εποχών, μέσα από διαδικασίες συναλλαγής (εισιτήρια, πληρωμή, ενοικίαση χώρου, αμοιβή οδηγού-αβανταδόρου, κόστος ανά θήραμα, κλπ) ο κυνηγός καρπώνεται θήραμα ασκώντας απλά σκοποβολή ή …ανάλογα με το πόσα λεφτά έχει! Περιληπτικά μεγάλο μέρος αυτής της «τακτικής» εμπεριέχεται στο σύστημα του “put and take”, δηλαδή αυτού όπου τοποθετούνται θηράματα σε έναν τόπο ώστε να γίνει άμεση κάρπωση. Το σύστημα αυτό, αποτυχημένα επιχειρήθηκε εν μέρει στη χώρα μας στις Ελεγχόμενες Κυνηγετικές Περιοχές.
Το κυνήγι όμως, όπως το βιώνει διαχρονικά ο Έλληνας κυνηγός, είναι δραστηριότητα ενσωματωμένη μέσα στο φυσικό περιβάλλον. Εκεί ο κυνηγός αναπτύσσοντας την οξυδέρκειά του, την παρατηρητικότητα του, αξιοποιώντας την εμπειρία του, εκμεταλλευόμενος την εμπειρία άλλων μελών της κυνηγό-παρέας του, χαιράμενος την ικανότητα του κυνηγετικού του σκύλου, και με πολλά άλλα χαρακτηριστικά κατορθώνει να καρπωθεί το θήραμα.

Με κόπο και πολλή προσπάθεια, νιώθοντας αυτήν την εσωτερική ικανοποίηση του θηρευτή. Και αν πάλι η τσάντα μείνει αδειανή η «γεύση» της φύσης μένει στη ψυχή και στη μνήμη. Ένας φίλος σωστά είπε κάποτε «Το κυνήγι για να είναι ευχάριστο, δεν πρέπει να εξαρτάται από το αποτέλεσμα. Το παράδειγμα της Ιθάκης του Καβάφη ισχύει κι εδώ».

Μιας και πιάσαμε όμως τον Καβάφη πολλά θα μπορούσαμε να πούμε για τους «ληστές» σχετιζόμενα με το απαράδεκτο φαινόμενο της χρήσης ηχομιμητικών συσκευών, τα περιβόητα «μηχανάκια», που αποτελούν όνειδος για την ελληνική κυνηγετική πραγματικότητα. Και δεν αναφέρομαι μόνο στα τελευταίας τεχνολογίας, αλλά και στα παλαιότερα «κασετοφωνάκια». Όλα είναι καταδικαστέα.
Αν η ηθική που χαρακτηρίζει την ελληνική κυνηγετική παράδοση δεν «αγγίζει» τους «κασετοφωνάδες», τότε μήπως αυτό συμβαίνει επειδή αυτοί είναι «ξένο σώμα» για την ελληνική κυνηγετική οικογένεια; Ποια η συναδελφική σχέση αυτών των «ονομαζόμενων κυνηγών», όπου στριμώχνουν τα ορτύκια στους καταψύκτες τους ή εξίσου χειρότερο, που τα πουλούν;
Ως περιγραφή το θέμα των ηχομιμητικών συσκευών αφορά την τοποθέτηση και χρήση αυτών των μέσων, ώστε να παραπλανηθούν τα πουλιά κατά τη μεταναστευτική τους κίνηση, να αλλάξουν τη ρότα τους και τη συμπεριφορά τους και να …προσγειωθούν ξεγελασμένα από τον ήχο της συσκευής σε τόπο όπου κάποιος ή κάποιοι θα τα περιμένουν….

Κάποιος «τεμπέλης», που ασφαλώς αδυνατεί να ασκήσει την κυνηγετική του ιδιότητα, που αδιαφορεί για την επόμενη χρονιά, που αδιαφορεί για τους νόμους, που αδιαφορεί για το ίδιο το κυνήγι. Δεν είναι ένας απλός λαθροθήρας, αλλά ένας «άπληστος άνθρωπος», που δρα ληστρικά στους θηραματικούς πληθυσμούς, στερώντας ασφαλώς το δικαίωμα στην κάρπωση από το συνετό κυνηγό, που παραδοσιακά διατηρεί τη μακρόχρονη σχέση του με τη φύση και με την άγρια πανίδα.

Θέλετε να μπούμε στη συζήτηση από άλλη γωνία; Ας πάμε από τη νομοθεσία. Δασικός κώδικας, άρθρο 7. Απαγορευμένοι τρόποι και μέσα θήρας. Παράγραφος ε) Απαγορεύεται για την άσκηση της θήρας των ειδών της άγριας πτηνοπανίδας η χρησιμοποίηση ή χρήση ελαστικής σφεντόνας, θηλιών από οποιοδήποτε υλικό, ιξού, αγγίστριων, ομοιωμάτων, ζωντανών κραχτών, ηχοπαραγωγών συσκευών με μιμητικές φωνές πουλιών, ηλεκτρονικών συσκευών προσέλκυσης των πουλιών, εξαρτημάτων κυνηγετικών όπλων για νυκτερινή σκόπευση…..κλπ
Λέτε ότι το περιεχόμενο του νόμου να αφορά όσους χρησιμοποιούν τέτοιες πρακτικές; Όχι βέβαια, ούτε ο νόμος τους ενδιαφέρει, ούτε και το κυνήγι. Αυτοί λειτουργούν με την τεχνική της εξαπάτησης, ορισμένοι τους λένε «γιαλαντζί κυνηγούς», για το «γιαλαντζί» δεν ξέρω, αλλά κυνηγοί σίγουρα δεν είναι.

Το οξύμωρο είναι ότι …καυχώνται για την απάτη τους,… προσκαλούν και φίλους τους… για να κυνηγήσουν σε μέρη που έχει πολλά ορτύκια. Υπάρχουν και άλλοι που γίνονται δευτερογενώς συνένοχοι, που βρισκόμενοι… κατά λάθος ή… κατά ασφαλείς πληροφορίες…. χαίρονται και συμμετέχουν στη σφαγή. Γιατί κυνήγι δεν είναι: Οι πιο πολλοί όμως φεύγουν αηδιασμένοι από την κατάντια ορισμένων. Δυστυχώς περιστατικά σαν αυτά έχουν προβληματίσει και ευρωπαϊκούς οργανισμούς… και είναι άλλη μια φέτα αλειμμένη με βούτυρο που προσφέρεται σε όσους αντιστρατεύονται το κυνήγι. Γιατί είναι μια περίπτωση υπερκάρπωσης.

Αρκετές κυνηγετικές οργανώσεις προσπαθούν να αντιμετωπίσουν τα περιστατικά αυτά. Η Κυνηγετική Ομοσπονδία Μακεδονίας –Θράκης και η Κυνηγετική Ομοσπονδία Στερεάς Ελλάδας έχουν κατάσχει δεκάδες τέτοιες συσκευές, έχουν υποβληθεί και οι αντίστοιχες μηνύσεις. Πρόσφατα εφοδίασαν τους υπαλλήλους τους Ομοσπονδιακούς Θηροφύλακες με ειδικές ηλεκτρονικές συσκευές εντοπισμού των παράνομων αυτών μέσων και τα αποτελέσματα είναι ήδη θετικά. Όμως πρέπει να εξαλειφθεί το φαινόμενο.

Δεν θα μπω στη λογική με τα παραθυράκια του νόμου, όπου πρέπει να αποδειχθεί ότι ο θηρευτής ήταν και χρήστης ή κάτοχος της συσκευής, και άλλα ευτελή. Σημασία έχει πως αυτό δεν είναι κυνήγι. Σίγουρα πρέπει να σφραγιστούν νομικά και όλα εκείνα τα παραθυράκια που επιτρέπουν την εμπορία ή εισαγωγή αυτών. Αλλά από την άλλη οι επιτήδειοι χρησιμοποιούν δικές τους ευρεσιτεχνίες ενώ άλλοι ακόμη και στα κινητά τους τα έχουν περάσει…

Από όλα αυτά τον μόνο που κατανοώ είναι αυτόν που έχει τον τρόπο του να σφυρίζει μιμούμενος τον ήχο του πουλιού. Αυτός όντως χρησιμοποιεί την επιδεξιότητά του.
Θα ήθελα όμως να προσθέσω και μια… δικαιολογία που ακούω ορισμένοι να χρησιμοποιούν. «τα πουλιά αυτά είναι μεταναστευτικά, διαβατάρικα, και έτσι κι αλλιώς θα τα θηρεύσουν στο Μαρόκο, στην Τυνησία ή όπου αλλού». Μέγα λάθος.
Τα μεταναστευτικά διαβατάρικα πουλιά…. θέλουν φιλόξενο χώρο από εκεί που περνούν, ώστε να μπορέσουν και να ξαποστάσουν. Γιατί τα πουλιά αναπροσαρμόζουν τη διαδρομή τους, ως έναν βαθμό. Αλλά έτσι καταστρέφουμε και χάνουμε τα παραδοσιακά μας ορτυκοτόπια. Παράλληλα όμως χάνουμε και ένα βασικό θηραματικό κεφάλαιο, αυτό των ντόπιων ορτυκιών, που επίσης μειώνονται και αυτά.
Γιατί οι συσκευές κάνουν τεράστια ζημιά και στα ντόπια τα πουλιά, τα οποία θέλουμε να είναι ο φυσικός συνδετικός κρίκος με τα διαβατάρικα πουλιά. Η συμπεριφορά των πουλιών κατά το μεταναστευτικό τους ταξίδι είναι ιδιαίτερα σημαντικό στοιχείο. Το να προσελκυστούν τα πουλιά, ώστε να αλλάξουν τον προσανατολισμό τους και τις διαδρομές που ακολουθούν επιδρά δραματικά πάνω στους πληθυσμούς τους.

Μη ξεχνάτε πως η μετανάστευση είναι βιολογικό φαινόμενο, όπου το κάθε είδος αναζητά τις ευνοϊκότερες συνθήκες για την ολοκλήρωση του κύκλου του. Ακόμη και αυτά που δεν θα χτυπηθούν κατά την απαράδεκτη χρήση της συσκευής είναι ιδιαίτερα αμφίβολο ή μάλλον σχεδόν σίγουρο πως δεν θα καταφέρουν να ολοκληρώσουν το ταξίδι τους. Και άρα δεν θα ξαναπεράσουν! Πόσο μάλλον για το αφελές πως «..έτσι μπορεί να κρατήσουμε και πουλιά σε ένα μέρος…».

ΠΗΓΗ:http://huntingingreece.blogspot.com/